Er komt een aanmelding van het servicepunt voor ouderen. Vlak na de coronatijd was ik eens bij haar langs geweest om onze organisatie onder de aandacht te brengen. Goed onthouden.
Het gaat om een meneer met COPD, die aandoening met een onvoorspelbaar verloop. Kom je te vroeg of te laat, je weet het nooit. Meneer is achteruitgegaan en mevrouw laat hem niet meer alleen. Maar ze is uitgeput. Op kennismakingsbezoek zie ik meneer in bed liggen. Hij ziet er breekbaar uit. Hij geeft een stevige hand en zijn stem klinkt erg krachtig. Ze vertellen over hun leven.
Nu meneer bij alles hulp nodig heeft, vinden ze het lastig om familie of buren te vragen om bij hem te zijn als mevrouw weg is. Meneer zegt dat hij zijn trots heeft en dan kun je het niet verdragen als een bekende je in je hulpeloosheid ziet. Ook de thuiszorg accepteren was een hele stap, maar dat is nu oké. Het accepteren van een vrijwilliger kost hem ook moeite, maar het moet. Hij ziet ook wel dat zijn vrouw bijna niet meer kan. Ze vertellen over een paar situaties, waarin mevrouw hem bijna niet meer in bed kreeg. Meteen verontschuldigt ze zich bij hem dat ze dit vertelt. Maar hij vindt het goed.
Ik vertel iets over de vrijwilligers die beschikbaar zijn, hun ervaring en hun opstelling. De komende week wil mevrouw graag naar de kapper en haar yoga uurtje weer oppakken. Dat gaat lukken. Ik benoem dat meneer zo krachtig overkomt. “Ja, dat is mijn trots”, zegt meneer. “Om straks wel helemaal vermoeid te zijn, als ik dat mag zeggen,” zegt mevrouw. Bij het afscheid zegt meneer dat hij het een prettig gesprek vond. Twee dagen later belt een dochter: meneer is overleden.
Sjoukje Boers – vrijwilligerscoördinator Duiven-Westervoort