Samen met Margreet Weide (55) en Loes Prakke (81) is ze sinds maart twee keer ingezet bij een ouder echtpaar in Arnhem. Loes: ”De echtgenoot kon nooit weg. Hij was altijd bij zijn vrouw die in een rolstoel zit en veel hulp nodig heeft. Drie keer per week gaat hij met haar naar het ziekenhuis voor een nierdialyse en regelt hij thuis alles. Hij wilde dolgraag op bezoek bij zijn zus in het westen van Nederland, maar dat ging niet omdat er voortdurend iemand bij zijn vrouw moet zijn.” “Hij was zo blij met zijn bezoekje aan zijn zus”, zegt Margreet. ”Hij gaf meteen te kennen vaker gebruik te willen maken van onze hulp.”
Om een bezoek van anderhalve dag mogelijk te maken, is een inzet nodig van drie vrijwilligers. De inzet begint om 10.00 uur ’s morgens, waarna de man voor zijn uitstapje naar zijn zus afreist. Om drie uur ’s middags wordt de vrijwilligster afgelost door een collega, die tot 23.00 uur bij haar blijft, waarna de derde vrijwilligster met haar nachtdienst begint tot de volgende morgen rond een uur of tien. De thuiszorg zorgt ervoor dat de vrouw naar het ziekenhuis kan voor haar nierdialyse. Als zij dan ’s middag thuiskomt, wordt ze opgewacht door haar echtgenoot, die terugkomt van zijn bezoekje aan zijn zus.
“Dit is een uitzonderlijke situatie”, zegt Loes. “Normaal gesproken worden we ingezet bij terminale cliënten. Door corona is het nu een stuk rustiger, waardoor dit mogelijk is. Voor het echtpaar is dit een erg mooie oplossing.”
Voor Ella, Margreet en Loes was dit geen enkel probleem. Sterker nog, ze zijn blij dat ze na corona weer iets kunnen betekenen voor anderen. Voor Margreet was het haar eerste inzet. “Na mijn werk als bureauredacteur bij de educatieve uitgeverij van mijn man en bij het dr. Leo Kannerhuis in Doorwerth, wilde ik geen betaalde baan meer. Ik ben echter te jong om niks meer te doen, dus zocht ik naar zinvol vrijwilligerswerk. Een vriendin van mij overleed een paar jaar geleden in een hospice en dat was een fijne plek voor haar laatste dagen. Dat leek mij een perfecte combinatie met mijn vrijwilligerswerk bij Filmhuis Arnhem.”
Ella en Loes daarentegen worden al jarenlang ingezet bij VPTZ Arnhem. Ella schat dat ze in de afgelopen drie jaar bij 20 á 25 cliënten is ingezet. Loes is de tel kwijtgeraakt van haar inzetten in de circa acht jaar dat ze dit doet. Ella heeft 45 jaar in de zorg gewerkt en Loes heeft na haar studie medicijnen allerlei bestuursfuncties gehad en vrijwilligerswerk gedaan voor diverse verenigingen en instellingen in en om Arnhem. Net als Margreet vinden ze het ontzettend mooi en dankbaar werk. Ella: “Toen ik drie jaar geleden in contact kwam met VPTZ wist ik meteen dat ik dit wilde gaan doen. In verpleeghuizen gaan veel mensen dood. Als ik maar enigszins tijd over had, probeerde ik er te zijn voor hen”
Hetzelfde geldt voor Loes, die het belangrijk vindt dat mensen thuis moeten kunnen sterven. “Ik doe tijdens mijn inzet heel weinig”, zegt ze bescheiden. “Ik ben er gewoon.”